تاريخچه عطر
کلمه عطر از کلمه لاتین "پِر" به معنای "از میان" و "فوموس" به معنای دود می‌آید. فرانسوی‌ها، بوی خوشی را که در هوا پخش می‌شد، "عطر" نامیدند. نخستین شکل عطر، بخور بود که نخستین بار در حدود 4000 سال پیش در بین‌النهرین کشف شد. در آن هنگام، در مناسک مذهبی، صمغ‌ها و چوب‌های مختلفی سوزانده می‌شد. هم چنین چوب‌ها و صمغ‌های خوش‌بو را در آب و روغن می‌خیساندند و بدن خود را با آن ماساژ می‌دادند.
هنگام مومیایی مردگان نیز از این عطرها استفاده می‌شد. بنا به هیروگلیف‌های کشف شده، عطر در زندگی مصریان نقش مهمی بازی می‌کرد. تا آغاز عصر طلایی مصریان، عطر فقط در مراسم مذهبی برای خدایان یا فراعنه استفاده می‌شد. به تدریج صمغ‌ها، خوشبوکننده‌ها و روغن‌های معطر از انحصار روحانیون خارج شد و مردم موظف شدند حداقل هفته‌ای یک بار از آن استفاده کنند. از آن جایی که مصریان معتقد بودند که روح به آسمان می‌رود، خویشاوندان مرده همواره کوزه‌هایی پر از مواد خوشبوکننده در مقابر می‌گذاشتند. آب و هوای مناسب مصر، آنان را قادر ساخت از هند ادویه‌ها و مواد بودار زیادی مانند، زنجبیل، فلفل و چوب صندل وارد کنند. آنان هنوز نیز در تولید روغن اسانس عطر که بخش مهمی از محصولات یاسمن دنیا را تشکیل می‌دهد، جایگاه برجسته‌ای دارند. یونانیان و رومیان عطر را از مصریان گرفتند. نزد کرتیان نیز محبوب‌ترین گل‌ها سوسن و رز بود. آنان که در ساختن روغن‌های گیاهی مثل روغن زیتون و روغن بادام سررشته زیادی داشتند، روغن‌های برگرفته از گل‌های سوسن، رز، رازیانه و ریشه زنبق زرد را به این صنعت افزودند. یونانیان اولین عطر مایع را ساختند، گرچه با عطرهای امروزی تفاوت داشت. این عطرها، پودرهای خوشبویی بودند که بدون الکل با روغن مخلوط می‌شدند. از آن جایی که یونانیان در مصرف عطر افراط می‌کردند، سولون در قرن ششم استفاده
از عطر را در قانون ممنوع کرد تا در هزینه‌های وارداتی صرفه‌جویی شود، اما این ممنوعیت، چندان نپایید. تئوفراستوس آتنی درباره بوهای مختلف، روغن‌ها و منشأ گیاهی آن‌ها و حتا اثر بوهای مختلف
بر خلق و خوی و تفکر بحث کرده است. او درباره ادراک ما از بوها نیز تحقیق کرده و به رابطه بین این ادراک‌ها و قوه چشایی پی برده بود.عرب‌ها، گذشته و صنعت کنونی عطر را به هم پیوند دادند. پروسه
استخراج روغن از گل‌ها به وسیله تقطیر، توسط ابن سینا کشف شد. او ابتدا با گل رز شروع کرد. تا پیش از کشف او، عطرهای مایع، مخلوطی از روغن و گیاهان له شده یا گلبرگ‌هایی بودند که بوی تندی
داشتند. گلاب، لطیف‌تر بود و به زودی محبوب گشت. ونیز و فلورانس در دوره رنسانس مراکز عطرسازی بودند. کاترین دِ مدیسی بعد از ازدواج با هانری دوم، پادشاه فرانسه، عطرسازش را از
ایتالیا با خود برد. آزمایشگاه این عطرساز با یک راهروی مخفی به آپارتمان کاترین وصل می‌شد به این ترتیب امکان دزدیده شدن فرمول عطرهای او وجود نداشت. در این دوران فرانسه به امپراتوری عطر
تبدیل شد و درباریان فرانسه که علیرغم لباس‌های با شکوه و کلاه‌گیس‌های پودر زده به نظافت خود اهمیت نمی‌دادند، به مصرف‌کنندگان اصلی عطر تبدیل شدند. در دوران انقلاب فرانسه این صنعت افول کرد. در این دوران، عطر جدیدی به نام "گیوتین" در بازار عرضه می‌شد که منشأ آن ناشناخته است اما انقلابیون و "سن کلودها" (مردم عادی) از آن استفاده می‌کردند. با به قدرت رسیدن ناپلئون، صنعت عطرسازی دوباره شکوفا شد. شهر گراسه فرانسه بزرگترین مرکز تولیدکننده مواد اولیه عطر از نظر تجارت یاسمن، رز و پرتقال است که از سال 1724 به این کار اشتغال دارد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند